ഭാഗം 17
ആറേഴു വർഷങ്ങൾ കടന്നുപോയി. അന്ന് ആദ്യമായി കച്ചേരിക്കൊരുങ്ങിയ മേഘനാഥൻ ദേവദത്തനെ കണ്ടുമുട്ടി. അവർ ദേവദത്തന്റെ വീട്ടിലേക്കു പുറപ്പെട്ടു . ദേവദത്തന്റെ വീട് . ദേവദത്തൻ കോളിങ്‌ബെല്ലടിച്ചു . വാതിൽ തുറന്നു. വന്നവരെക്കണ്ടു മേഘനാഥൻ അന്തം വിട്ടു നിന്നു .
അവൻ്റെ അമ്മയും ചേച്ചിയുമായിരുന്നു അവർ!
"നിന്റെ കൂടെ താമസിക്കുമ്പോൾ ഇവരുടെ ഫോട്ടോകൾ ഞാൻ കണ്ടിരുന്നു.
രണ്ടു ദിവസം മുമ്പ് തീവണ്ടിയിൽ വെച്ചാണ് ഇവരെക്കണ്ടത്. എല്ലാം ചോദിച്ചു മനസ്സിലാക്കി അവരെ ഞാൻ ഇവിടേയ്ക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ടു വന്നു ."- ദേവദത്തൻ പറഞ്ഞു .
"വാ , മോനെ !"- അമ്മയുടെ വാത്സല്യം നിറഞ്ഞ വിളി.
അവർ മുന്നോട്ടു വന്നു അവനെ അകത്തേക്ക് കൂട്ടി.
അല്പസമയം കടന്നു പോയി.
"ഇനിയും ഒരു സത്യം നിന്നെ കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ട് !"- ദേവദത്തൻ മേഘനാഥനോടായി പറഞ്ഞു .
"എന്താണത് ?"
"എൻ്റെ കൂടെ വരൂ !"
അവൻ ദേവദത്തനെ പിന്തുടർന്നു.
അവർ പോയത് ആ വീടിന്റെ ഔട്ട് ഹൗസിലേക്കാണ്. അവിടെ രണ്ടു മുറികൾ പൂട്ടിക്കിടക്കുന്നു !
"ഇവിടെയെന്താണ് കാണാനുള്ളത്?"
"ഇപ്പോൾ അറിയാം!"- ദേവദത്തൻ ഒരു മുറി താക്കോൽ കൊണ്ട് തുറന്നു .
അതാ കുഷ്ഠരോഗം ബാധിച്ചു തളർന്നു എഴുന്നേൽക്കാനാവാതെ ഒരൊറ്റ കട്ടിലിൽ മൂന്നു പേർ ! ലക്ഷ്മിയും മാതാപിതാക്കളും!
മകനോ?
ഇവരുടെ കൂടെയല്ലേ ജീവിച്ചിരുന്നത്? ധനമോഹികൾ അവനെ വിറ്റു കാണും!
അവൻ്റെ കണ്ണുകൾ ഈറനണിഞ്ഞുവോ?
"മാപ്പ് ... മാപ്പ് .." കിടന്ന കിടപ്പിൽ അവർ മേഘനാഥനെ നോക്കി തൊഴുതു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
"സ്നേഹമെല്ലാം പണത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ തീരുമാനിച്ചവരല്ലേ നിങ്ങളെല്ലാം ! നിങ്ങൾ ഇപ്പോൾ പണക്കാരല്ലാത്തതു കൊണ്ട് പണക്കാരനായ ഞാൻ മാപ്പു തരുന്നില്ല! ഗുരോ ! ദൈവം കൊടുത്ത ശിക്ഷ സഹിക്കാൻ വീണ്ടും അവരെ പൂട്ടിയിട്ടോളൂ ! പണത്തെ മാത്രം സ്നേഹിക്കുന്നവർക്ക് ഇവരുടെ അഹങ്കാരവും പതനവും ഒരു പാഠമാകട്ടെ !"
അവർ തിരികേ നടക്കുമ്പോൾ ദേവദത്തൻ അവനോടായി പറഞ്ഞു:
"തെറ്റുകൾ മനുഷ്യ സഹജമാണ് . അത് പൊറുക്കുന്നതു ദൈവീകവും ! ജീവിതചക്രം ഉരുളുമ്പോൾ കറുപ്പും വെളുപ്പുമായ അനുഭവങ്ങളുണ്ടാകും . ഇരുട്ടിന്റെ കാലം ഇനിയും നിന്നെ വേട്ടയാടാതിരിക്കട്ടെ !"
"എൻ്റെ മനസ്സ് ആകെ അസ്വസ്ഥമാണ് . ഞാൻ അല്പനേരം വെള്ളച്ചാട്ടത്തിന് അടുത്തേക്ക് പോയി ഒറ്റക്കിരുന്നോട്ടെ !"
മേഘനാഥൻ നടന്നകലുന്നത് ദേവദത്തൻ നോക്കി നിന്നു .
(അവസാനിച്ചു )
