മനുഷ്യബന്ധങ്ങളുടെ കഥപറയുന്ന നോവൽ ആരംഭിക്കുന്നു. കഥപറച്ചിലിന്റെ പതിവ് ശൈലിയിൽ നിന്നും ഈ നോവൽ അൽപ്പം വഴിമാറി സഞ്ചരിക്കുന്നു. വായനക്കാർക്ക് ഇത് പുതിയ ഒരു അനുഭവമായിരിക്കും. Plagiarism is a crime. Contact mozhi for film adaptation. 

1 - ജൂലൈ 13

മുറിയിലെ അലമാര തുറക്കുന്ന നേരിയ ശബ്ദം അയാളെ ജാഗരൂഗനാക്കി. എത്രയോ നേരമായി  ഉറക്കമില്ലാതെ കിടക്കുകയായിരുന്നു. അരികിൽ ഏതാണ്ട് അഅതേ അവസ്ഥയിൽ അയാളുടെ ഭാര്യയും. അല്ലങ്കിലും ജൂലൈ പതിമൂന്നിന്റെ രാവുകളിൽ  അവർക്കു രണ്ടാൾക്കും ഉറങ്ങാൻ കഴിയുകയില്ലല്ലോ! നേരിയ ആലസ്യത്തിലേക്കു വഴുതി വീഴുകയായിരുന്നു,  അപ്പോളാണ് ...

ഇരുട്ടിൽ മിഴിച്ചു നോക്കിക്കൊണ്ടായാൾ മെല്ലെ ധൈര്യം സംഭരിച്ചു. പതുക്കെ ഇരുട്ടിനോടു പറഞ്ഞു, "മുറിയിൽ ആരോ ഉണ്ടല്ലോ?". 

ഭാര്യ അയാളുടെ കൈത്തണ്ടയിൽ ചെറുതായി നുള്ളി. 

കുറച്ചു നിമിഷങ്ങൾക്കു ശേഷം, കുറച്ചുകൂടി ശബ്ദം ഉയർത്തി അയാൾ പറഞ്ഞു, "ആരാണെങ്കിലും, എനിക്കു സന്തോഷമാണ്. നിങ്ങൾ എന്റെ അതിഥിയാണ്. ഇവിടെ കള്ളന്മാർ പോലും വരാതായിട്ട് ഒരുപാടു വർഷങ്ങളായി."

ഘനീഭവിച്ച നിശബ്ദത തുടർന്നു. 

"പണമാണ് നിങ്ങൾ തെരയുന്നതെങ്കിൽ, അതു അടുക്കളയിലെ തടി അലമാരയിലെ തേയിലപ്പാട്ടയിൽ ഉണ്ട്.  അതെടുക്കാം."

ചെറിയ ഇടവേളയ്ക്കു ശേഷം അയാൾ തുടർന്നു.

"എനിക്കു വല്ലാതെ ദാഹിക്കുന്നുണ്ട്. താൻ അടുക്കളയിൽ പോയി മൂന്നു കാപ്പി ഇട്ടുകൊണ്ട് വാ. നമുക്ക് വല്ലതും മിണ്ടിയും പറഞ്ഞും ഇരിക്കാം. ങാ... എനിക്കു മധുരം വേണ്ട. മധുരം ഉപയോഗിക്കാതായിട്ടു ഈ രാത്രി ഇരുപതു വർഷം തികഞ്ഞു."

ഇരുളിൽ മൃദുവായ കാലൊച്ച അകന്നുപോകുന്നത് അയാളറിഞ്ഞു. 

"പോയോ?",  രഹസ്യം പോലെ ഭാര്യ ചോദിച്ചു.

"കാപ്പി ഇട്ടുകൊണ്ടു വരും", അയാൾ പ്രവചിച്ചു. 

അടുക്കളയിൽ സ്വിച്ച് ഇടുന്നതിന്റെ ശബ്ദം അവർ കേട്ടു, പിന്നീട് പാത്രങ്ങൾ അനങ്ങുന്നതിന്റെയും. 

അയാൾ കിടന്നുകൊണ്ടുതന്നെ കൈ നീട്ടി ബെഡ്‌ലാമ്പുകത്തിച്ചു. മഞ്ഞവെളിച്ചം ഒരു ചോരനെപ്പോലെ ബൾബിനു ചുറ്റും പതുങ്ങി നിന്നു. ഭാര്യ നെടുവീർപ്പിട്ടു. അയാൾ പറഞ്ഞു, "ഡോണ്ട് വറി, ടേക്ക് ഇറ്റ് ഈസി." 

രണ്ടാളും ബെഡിൽ എഴുന്നേറ്റിരുന്നു. പുതപ്പു മാറ്റി. ചുരുണ്ടുകയറിയ വസ്ത്രം നേരെയാക്കി. അയാൾ മേശപ്പുറത്തെ ടൈംപീസിൽ ശ്രദ്ധിക്കുമ്പോൾ അടുത്ത മുറിയിൽ വിളക്കു തെളിഞ്ഞു. ഒരു നിമിഷം കട്ടിലിനടുത്തു ചാരിവച്ചിരുന്ന വോക്കിങ് സ്റ്റിക്കിലേക്കയാളുടെ വലതുകൈ നീണ്ടു. എന്നാൽ  അതെടുക്കാതെ കൈ പിൻവലിഞ്ഞു. പകരം മേശപ്പുറത്തു നിന്നും കണ്ണടയെടുത്തു മുഖത്തു വച്ചു.  മൂന്നുമണി കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. വരാൻ പോകുന്ന നിമിഷങ്ങളെ നേരിടാനായി, കൃത്രിമമായ ശാന്തത അയാൾ എടുത്തണിഞ്ഞു. എങ്കിലും അയാൾ ചെറുതായി വിറയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. വെളുപ്പാംകാലത്തെ തണുപ്പിലും അവർ രണ്ടാളും വിയർത്തു തുടങ്ങിയിരുന്നു. 

അടുത്തു വരുന്ന കാലടിയുടെ ഉടമയെ കാണാൻ അയാൾക്കു തിടുക്കമായി. അയാളുടെ ഭാര്യയ്ക്കും. അയാൾ ചിന്തിച്ചു "കള്ളൻ  ശക്തനായിരിക്കും, ആയുധവും ഉണ്ടായിരിക്കും, ക്രൂരനായിരിക്കുമോ? അല്ലെങ്കിലും നരച്ചുതുടങ്ങിയ ഞങ്ങളെ എന്തു ചെയ്യാനാണ്! ഏയ്, മനുഷ്യനല്ലേ... അല്ലെങ്കിൽ കാപ്പിയിടാൻ പോകുമായിരുന്നോ?"

ട്രേയിൽ കാപ്പിയുമായി കടന്നു വന്ന രൂപം അവരുടെ പ്രതീക്ഷകളെ തെറ്റിച്ചുകളഞ്ഞു. കൃശ ഗാത്രം. കറുത്ത വസ്ത്രങ്ങൾ,  മേശപ്പുറത്തു ട്രേ വച്ചപ്പോഴേക്കും തുടുത്ത കവിളുകളും വ്യക്തമായി. 

അയാളുടെ മനസ്സിലൂടെ ഒരു തണുത്ത കാറ്റു വീശി. ചെറു ചിരിയോടെ അയാൾ പറഞ്ഞു. "സുന്ദരിയായ കള്ളി, എനിക്ക് നിന്നെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു." 

(തുടരും...)

2 - വെളുപ്പാംകാലത്തെ മോഷണം 

കാപ്പി കുടിക്കെ അയാളുടെ ഭാര്യ അവളെ പഠിക്കുകയായിരുന്നു. കുട്ടിത്തം  വിട്ടുപോകാത്ത യൗവനം. അവളെ എവിടെയോ കണ്ടു മറന്നതുപോലെ അവർക്കു തോന്നി. ചിലരെ കണ്ടാൽ അറിയാതെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടുപോകില്ലേ? അങ്ങനെയൊരു ഇഷ്ടത്തിലേക്കവർ അപകടകരമായി അടുത്തുകൊണ്ടിരുന്നു. ഏതാണ്ടൊരേ സമയത്താണ് അവർ രണ്ടാളും ആ ചോദ്യം ചോദിച്ചത്. 

"എവിടെയോ കണ്ടിട്ടുള്ളതുപോലെ?" (എന്തോ അത്ഭുതം പ്രവർത്തിച്ച പോലെ അവർ പരസ്പരം നോക്കുകയും ചെയ്തു.)

"എനിക്കും അങ്ങനെ തോന്നിയിരുന്നു". ഒട്ടോമാനിൽ ഇരുന്നു കാപ്പി മൊത്തിക്കുടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന അവൾ ആദ്യമായി ശബ്‌ദിച്ചു. "രണ്ടു ദിവസത്തിനു മുൻപ് ഞാനും പപ്പായും  ഇവിടമൊക്കെ കറങ്ങിയിരുന്നു. നിങ്ങൾ വീട് പൂട്ടി കാലത്തു നടക്കാൻ പോകുന്നതു ഞാൻ കണ്ടിരുന്നു."

അയാൾ ചോദിച്ചു "അടുക്കളയിലെ തടിഅലമാരയിലെ പാട്ടയിൽ നോക്കിയോ?" 

അവൾ പറഞ്ഞു "ഇല്ല. ഇനിയും സമയമുണ്ടല്ലോ."

അയാൾ പറഞ്ഞു "നേരം വെളുത്തു വരുന്നു. ആരെങ്കിലും വെളുക്കുന്നതുവരെ മോഷ്ടിക്കുമോ?"

ഒരു ചിരിയിലൂടെ അവൾ അവരിലേക്കു പടർന്നു കയറി, "അതെടുക്കാൻ ഞാൻ നാളെ രാത്രിയിൽ വരാം."

അയാൾ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. ഒപ്പം അയാളുടെ ഭാര്യയും. പൊടിച്ചു തുടങ്ങിയ സ്വേതബിന്ദുക്കൾ അപ്രത്യക്ഷമായത്  അവരറിഞ്ഞു. ഒപ്പം മുറിയിലെ പിരിമുറുക്കം അയഞ്ഞില്ലാതെയാകുന്നതും. 

"കക്കാനാണെങ്കിലും മോളു വന്നതു നന്നായി" അയാളുടെ ഭാര്യ പറഞ്ഞു. 

അതാസ്വദിച്ചുകൊണ്ടവൾ പറഞ്ഞു, "അതെ. ഒറ്റയ്ക്ക് ഈ പണി ആദ്യമായിട്ടാണ്."

"മോൾക്ക് മസാലദോശ ഇഷ്ടമാണോ? നേരം വെളുത്തിരുന്നെങ്കിൽ ചുട്ടു തരാമായിരുന്നു.  ചമ്മന്തിയും, സാമ്പാറും, ഇന്നലെ ഉണ്ടാക്കിയത് ഫ്രിഡ്ജിലുണ്ട്.", വർത്തമാനത്തിന്റെ സെന്റർ കോർട്ട് പിടിച്ചടക്കി അയാളുടെ ഭാര്യ മുന്നേറി. 

"ഇവിടെ ഇപ്പോൾ ആരും വരാറില്ല. പെൻഷനായി വീട്ടിലിരിപ്പു തുടങ്ങിയശേഷം പ്രത്യേകിച്ചും. ഒന്നു നേരം വെളുത്തിരുന്നെങ്കിൽ..." നാളുകളായി നഷ്ടപ്പെട്ട ഉന്മേഷം തന്റെ ഭാര്യയിൽ തിരിച്ചുവരുന്നത് അയാളറിഞ്ഞു. 

ഒഴിഞ്ഞ കപ്പു തിരികെ മേശപ്പുറത്തെ ട്രേയിൽ വച്ചുകൊണ്ട്  അവൾ എഴുന്നേറ്റു അയാളുടെ ഭാര്യയുടെ അടുത്തേക്കു ചെന്നു. കപ്പു തിരികെ വാങ്ങുന്നതിനിടയിൽ അവരുടെ വിരലുകളിൽ അവൾ അറിഞ്ഞുകൊണ്ടു സ്പർശിച്ചു. അതാഗ്രഹിച്ചതുപോലെ അവർ അവളെ നോക്കിച്ചിരിച്ചു. ചിരിയിൽ അവൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞത് പറഞ്ഞറിയിക്കാത്ത നൊമ്പരത്തിന്റെ  വിങ്ങലുകളായിരുന്നു. അവളുടെ കണ്ണുകളുടെ ആഴത്തിലേക്കവർ ഊളിയിട്ടാരെയോ തിരയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവർ ചോദിക്കാതെ തന്നെ അവൾ ഉത്തരം പറഞ്ഞു. 

"നാളെ രാത്രിയിൽ വരാം...പപ്പാ പുറത്തു കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ട്. ഞാൻ ഓക്കേ ആണെന്നു മെസ്സേജ് ഇട്ടിരുന്നു. എങ്കിലും ഇനിയും താമസിച്ചാൽ..., അതു വേണ്ട. ഞാൻ നാളെ രാത്രിയിൽ വരാം." 

"ഇനി വരുമ്പോൾ അടുക്കളയുടെ പൂട്ടു പൊളിക്കണ്ട. മുൻവശത്തെ കതകു പൂട്ടില്ല." അയാൾ പറഞ്ഞു. 

ട്രേയുമായി മുറിക്കുപുറത്തേക്കു നീങ്ങിയ അവളെ നോക്കി രണ്ടാളും നെടുവീർപ്പിട്ടു. പിന്നെ പരസ്പരം നോക്കി. അവരുടെ കണ്ണുകളിൽ അടരാൻ തയാറായി രണ്ടു തുള്ളികൾ കാഴ്ച മൂടിക്കളഞ്ഞു. 

ആ വെളുപ്പാങ്കാലത്തു അവൾ പോയ്ക്കഴിഞ്ഞപ്പോൾ, രണ്ടുപേരുടെയും ഹൃദയം അപഹരിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. 

(തുടരും...)

3 - രാപ്പാടി പാടുമ്പോൾ

അടുത്ത രാത്രിയിൽ അവൾ വീണ്ടും വരുമോ എന്ന് അവർക്കു സംശയമുണ്ടായിരുന്നു. മോഷണത്തിനു മുമ്പേ പിടിക്കപ്പെട്ടതുകൊണ്ട് തന്ത്രപരമായി അവൾ രക്ഷപെട്ടതല്ലേ എന്ന് അവർ ചിന്തിക്കാതിരുന്നില്ല. എങ്കിലും മറക്കാനാവാത്ത ഒരനുഭവമായി അവരതു പകൽ മുഴുവൻ കൊണ്ടുനടന്നു. അതിന്റെ ആകസ്മികത്വം, സംഭവങ്ങളുടെ അനുവർത്തനം, റിഹേഴ്സൽ ചെയ്ത ഒരു നാടകത്തിന്റെ പെർഫെക്ഷൻ, ഒക്കെയും അവരുടെ ചർച്ചയ്‌ക്കുള്ള വിഷയങ്ങളായിത്തീർന്നിരുന്നു. 

"അവൾക്കു മോഷ്ടിക്കാൻ കഴിയുമെന്നെനിക്കു തോന്നുന്നില്ല, പാവം... പ്രാരാബ്ധം കാരണമായിരിക്കും", ഭവനഭേദനക്കാരിയെ ന്യായീകരിക്കുന്നതു വരെ എത്തി അയാളുടെ ഭാര്യയുടെ ചിന്തകൾ.

പതിവുപോലെ അത്താഴവും, ടെലിവിഷനിലെ രാത്രി വാർത്തയും കണ്ട ശേഷം അവർ ഉറങ്ങാൻ പോയി.  അവൾ വന്നാൽ എന്തു സംസാരിക്കണം എന്നും, അവളെപ്പറ്റി എന്തൊക്കെ ചോദിച്ചറിയണം എന്നുമൊക്കെ അവർ ചർച്ച ചെയ്തു കിടന്നു. പാതിരാവായിട്ടും രണ്ടാൾക്കും ഉറങ്ങാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. പോരെങ്കിൽ വീടിന്റെ മുന്നിലുള്ള കതകു പൂട്ടാത്തതിനാൽ പുതിയ കള്ളന്മാർ ആരെങ്കിലും കടന്നു കയറുമോ എന്നും അവർ ആശങ്കപ്പെട്ടിരുന്നു. മേശപ്പുറത്തെ ടൈംപീസിൽ പന്ത്രണ്ടു ആയപ്പോൾ മുൻഭാഗത്തെ കതകു തുറക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ടു. 

കൈയിൽ മനോഹരമായ ഒരു ചെറിയ പൂച്ചെണ്ടുമായി അവൾ ബെഡ്റൂമിനു പുറത്തു കാത്തു നിന്നു. പകുതി ചാരിയ കതകിൽ ചെറുതായി മുട്ടി. അയാൾക്കു മുൻപേ, അയാളുടെ ഭാര്യ എഴുന്നേറ്റു ചെന്നു കതകു തുറന്നു. ലിവിങ് റൂമിൽ  നിന്നും ചാഞ്ഞു വീണ പ്രകാശധാരയിൽ,  അയഞ്ഞ കാഷ്വൽ വസ്ത്രങ്ങളിൽ  അവൾ സുന്ദരിയായി ചിരിച്ചു നിന്നു. 

"ങാ, വന്നല്ലോ!" അവർ ആശ്വാസത്തോടെ പറഞ്ഞു. 

"വരാതിരിക്കുന്നതെങ്ങനെ?", പൂക്കൾ നീട്ടിക്കൊണ്ടവൾ പറഞ്ഞു. പിന്നെന്തു പറയണമെന്നവൾക്കറിയില്ലായിരുന്നു. 

അപ്പോളേക്കും അയാളും എത്തിയിരുന്നു. "വാ കുട്ടി, നമുക്കിരിക്കാം." അയാൾ ലിവിങ് റൂമിലെ സോഫായിലമർന്നു. 

"കാപ്പിയിടട്ടെ... ഞാൻ?" അവൾ ചോദിച്ചു. 

"രാത്രിയിൽ കാപ്പി പതിവില്ല. ഇന്നലെ പക്ഷെ പതിവു തെറ്റിച്ചതു നന്നായി, നല്ല  അസ്സലു കാപ്പിയായിരുന്നു. അപ്പോൾ ഇന്നും അതാവാം, അല്ലെ? അയാൾ നരച്ച മുടി  വിരലുകൾ കൊണ്ടു പിന്നിലോട്ടു കൊതിക്കൊണ്ടു പറഞ്ഞു. 

അവൾ സന്തോഷത്തോടെ അടുക്കളയിലേക്കു പോയി. അവൾ കൊണ്ടുവന്ന പൂക്കൾ അയാളുടെ ഭാര്യ പുഷ്പപാത്രത്തിൽ ഒരുക്കി വച്ച ശേഷം അവളെ പിന്തുടർന്നു. 

"പുള്ളിക്കാരനു മധുരം വേണ്ട", അവർ ഓർമ്മിപ്പിച്ചു. 

തിരിഞ്ഞു നോക്കിക്കൊണ്ടവൾ പറഞ്ഞു, "അറിയാം, എന്തെ ഡയബെറ്റിക് ആണോ?" 

"ഷുഗറൊന്നുമില്ല, പക്ഷെ പഴയൊരു സംഭവത്തിനു ശേഷം കുമാർ മധുരം കഴിച്ചിട്ടില്ല. ഞങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിലെ മധുരം നഷ്ടപ്പെട്ടിട്ട് ഇന്നലെ രാത്രിയിൽ ഇരുപതു  വർഷം  തികഞ്ഞു." 

'ഏതു സംഭവം?' എന്നവൾക്കു ചോദിക്കണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു. പകരം അവൾ ഇങ്ങനെ ചോദിച്ചു. "അടുക്കളക്കതകിന്റെ കൊളുത്തു ശരിയാക്കിയോ?" 

അപ്പോളേക്കും കുമാർ അടുക്കളയിൽ എത്തിയിരുന്നു. ചെറിയ ഡൈനിങ്ങ് ടേബിളിനു ചുറ്റും ഇരുന്നുകൊണ്ട് അവർ കാപ്പി കുടിക്കെ അവൾ പറഞ്ഞു.

"അങ്കിൾ, ആരെങ്കിലും ഇത്രയ്ക്കു ബലം കുറഞ്ഞ ഓടാമ്പൽ കതകിനു ഫിറ്റ് ചെയ്യുമോ?"

"നീ എന്നെകിലും വരുമെന്നറിയാമായിരുന്നു. നിന്റെ ബുദ്ധിമുട്ടു കുറയ്ക്കാനായിരുന്നു." ചിരിച്ചുകൊണ്ടായാൾ പറഞ്ഞു.  "ഇനി നമുക്കു അടുക്കളയുടെ കതകു നല്ല സ്ട്രോങ്ങ് ആക്കളയാം, അല്ലെ സുഭദ്രെ?" അയാൾ ഭാര്യയെ നോക്കി കണ്ണിറുക്കി. 

"അതുപോട്ടെ, നീ പകൽ മോഷണത്തിനു പോവുമോ?" അയാൾ വിഷയം മാറ്റി. 

"എനിക്കിഷ്ടം പകലത്തെ പണിയാ. റിസ്ക് കുറവാ. അതുകൊണ്ടു തന്നെ കയ്യിൽ തടയുന്നതും കുറവാണ്. അത്യാവശ്യം ജീവിച്ചുപോകാൻ പറ്റും. പിള്ളേഴ്സിന്റെ  ഒരു ഗാങ് ഉണ്ട്. എല്ലാവരും കൂടി പ്ലാൻ ചെയ്തു എക്സിക്യൂട്ട് ചെയ്യും. ഭയങ്കര രസമാണ്. ഇന്നലെ രാത്രിയിലെ മോഷണശ്രമം പൊളിഞ്ഞതോടെ, പപ്പ അതു സ്റ്റോപ്പു ചെയ്തു.   പപ്പ പറയുന്നത്, രാത്രി  മോഷണത്തിനു എന്നെ കൊള്ളില്ല എന്നാണ്. ഭാഗ്യം കൊണ്ടാണ് ഞാൻ രക്ഷപെട്ടതെന്നാ പപ്പ പറഞ്ഞത്."

"അല്ല മോളെ, ഒന്നു ചോദിച്ചോട്ടെ? നിങ്ങൾക്കു കുടുംബമായി മോഷണമാണോ പണി?" സുഭദ്ര ചോദിച്ചു. 

"കുടുംബമോ? അങ്ങനെയൊന്നില്ല, പിന്നെ... ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായിട്ടാ പാപ്പാ അല്ലാതെ മറ്റൊരാൾ എന്നെ മോളേ എന്നു വിളിക്കുന്നത്." അവൾക്കു തൊണ്ടയിടറി. "ആരും എന്നെ അങ്ങനെ വിളിച്ചിട്ടില്ല."

"പിന്നെ... അതെന്റെ പപ്പായൊന്നുമല്ല, പക്ഷെ പപ്പയെപ്പോലെയാ. അല്ല പപ്പാ തന്നെയാണ്. എനിക്കതറിയാമെന്നു പക്ഷെ പാപ്പായ്ക്കറിയില്ല. ഞങ്ങടെ കൂട്ടത്തിലെ ഒരു തള്ളയാണ് എന്നോടതു പറഞ്ഞത്; അതെന്റെ ശരിക്കുള്ള പാപ്പാ അല്ല എന്ന്."

ദൂരെ എവിടെയോ ഒരു രാപ്പാടി നീട്ടി വിളിച്ചു. അല്പ സമയത്തിനു ശേഷം മറ്റെവിടെയോനിന്നു മറ്റൊന്നു മറുപടി കൊടുത്തു. 

"എവിടെങ്കിലും ഒരു ചെറിയ പണികിട്ടിയാൽ ആന്റി, അന്നു ഞാനിതു നിറുത്തും. സ്വന്തമായിട്ട് അഡ്രസ് പോലുമില്ലാതെങ്ങനാ കൊള്ളാവുന്നൊരു ജോലി കിട്ടുന്നത്!" 

"നിന്റെ പപ്പ നിന്നെ എന്താ വിളിക്കുന്നത്?" അയാൾ വിഷയം മാറ്റി. 

"ജൂലൈ, സ്കൂളിലും അതായിരുന്നു പേര്. പക്ഷെ 'കള്ളി' എന്നായിരുന്നു ഞാൻ കേൾക്കാതെ എല്ലാവരും വിളിച്ചിരുന്നത്. ഒരിക്കൽ അടുത്ത ക്ലാസിലെ ഒരുത്തൻ എന്നെ കള്ളീന്നു  വിളിച്ചു. അന്ന് ഞാനവന്റെ മൂക്കിടിച്ചു പരത്തി. പിന്നീടാരും അങ്ങനെ കേൾക്കെ വിളിച്ചിട്ടില്ല."

"അപ്പൊ ഇനി ജൂലിയെ ഓർക്കാതെങ്ങാനും കള്ളീന്നു വിളിച്ചാൽ, മൂക്കിടിച്ചു പരത്തിക്കളയുമല്ലോ സുഭദ്രെ. സൂക്ഷിച്ചു വേണം ഈ സാധനം കൈകാര്യം ചെയ്യേണ്ടതെന്നു സാരം." കുമാർ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു. 

അവൾ തിരുത്തി, "ജൂലിയല്ല, ജൂലൈ. ഒരു ജൂലൈ മാസത്തിലാണ് പപ്പായ്ക്ക് എന്നെ കിട്ടിയത്. അതുകൊണ്ടു പപ്പാ എന്നെ ജൂലൈ എന്നു വിളിച്ചു തുടങ്ങി.   രാത്രിമോഷണത്തിന്റെ ഹരിശ്രീ കുറിച്ചത് ഇന്നലെയായിരുന്നു. റിസ്ക് കുറവായതുകൊണ്ടാണ് പപ്പാ സമ്മതിച്ചത്.  അത് അങ്കിൾ പൊളിച്ചു തരികയും ചെയ്തു. കള്ളൻ... വെളുപ്പാം കാലത്തു കാപ്പി വേണമെന്ന്... കള്ളനു കഞ്ഞി വച്ച ആളാ അങ്കിൾ." അവൾ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു.

കുമാറും സുഭദ്രയും അവളുടെ ചിരിയിൽ പങ്കു ചേർന്നു.  

4. ജൂലൈ - മധുവുണ്ടോ നിലാവേ?

"എനിക്കാണെങ്കിൽ അതിങ്ങു തന്നോളൂ", അവൻ കൈകൾ ജൂലൈയുടെ നേർക്കു നീട്ടി. 

എന്തുചെയ്യണമെന്നറിയാതെ ഒരുനിമിഷം അവൾ പകച്ചു നിന്നു. ഒടുവിലൊരു മന്ദഹാസത്തോടെ പൂക്കൾ അവനു നൽകി. 

"അങ്കിളും ആന്റിയും ഇല്ലേ?", അവൾ ചോദിച്ചു.

"ഞാനുണ്ടല്ലോ", അവൻ പറഞ്ഞു. 

"അങ്കിളും ആന്റിയും ഇല്ലയോ എന്നാണു ഞാൻ ചോദിച്ചത്" അവൾ കൃത്രിമമായ ക്ഷോഭം നടിച്ചു.

അവൾ നൽകിയ പൂക്കൾ മണത്തുകൊണ്ടു അവൻ പറഞ്ഞു, "ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായാണ് ഒരു സുന്ദരി എനിക്കു പൂക്കൾ തരുന്നത്. എത്രയോ സുന്ദരികളുടെ പുറകെ ഞാൻ പൂവും കൊണ്ട് പോയതാണ്. എത്ര വാലെന്റൈൻസ് ഡേ കളാണ് ദൈവമേ പാഴായിപ്പോയത്!" അവളെ ശ്രദ്ധിക്കാതെ അവൻ പൂക്കളും നോക്കി നിന്നു. 

"എഡോ തന്റെ അടുത്താ ചോദിച്ചത്. ചെവി ശരിക്കു കേൾക്കില്ലായിരിക്കും!"

"ഇതിനാണ്‌ ഇന്ദ്രജാലം എന്ന് പറയുന്നത്. എന്റെ പേഴ്സും അടിച്ചോണ്ടു പോയവൾ, പൂക്കളുമായി എന്റെ മുന്നിൽ വരുന്നു. അതെനിക്കു നൽകുന്നു. ഇനിയും എന്നെ ഇഷ്ടമാണെന്നൊന്നും പറഞ്ഞേക്കരുത്. സോറി, തൽക്കാലം ഞാൻ വളരെ ബിസിയാണ്."

ജാള്യതയോടെ ജൂലൈ, "അതു ഞാനൊന്നുമല്ല, വേറാരെങ്കിലുമായിരിക്കും"

"ഏത്?" അവൻ വിടാനുള്ള ഭാവത്തിലായിരുന്നില്ല.

ജൂലൈ: "നിങ്ങളുടെ പേഴ്‌സ് മോഷ്ടിച്ചത്" 

അവൻ: "അതു ശരി, അപ്പോൾ അതു കൃത്യമായിട്ടറിയാം. പോട്ടെ എനിക്കിഷ്ടമായി. ആ പേഴ്സസിൽ എന്റെ  ഹൃദയം ഉണ്ടായിരുന്നു. അതും കൊണ്ടാണ് നീ ഓടിയത്. അതു നീ എന്തു ചെയ്തു?"

ജൂലൈ: "ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലേ, അതു ഞാനല്ലെന്ന്."

പുറത്തെ ഗേറ്റു തുറന്നു കുമാറും, സുഭദ്രയും കയറി വന്നതോടെ പൂമുഖത്തെ തർക്കം അവസാനിച്ചു. 

"അല്ല ഇതാര്, ജൂലൈ എപ്പോൾ വന്നു?", കുമാർ ചോദിച്ചു. "സുഭദ്രയ്ക്കൊരു ചെക്കപ്പ് ഉണ്ടായിരുന്നു."

"രമേശാ... വരാൻ ഇത്തിരി വൈകിപ്പോയി" കുമാർ നടന്നു പൂമുഖത്തെത്തി.

"അടുക്കളയുടെ കതകു നന്നാക്കാൻ വന്നതാണ് രമേശൻ. ശനിയാഴ്ച ആയതുകൊണ്ടു രമേശനെ കിട്ടി. അത് പോകട്ടെ,  നിങ്ങൾ വളരെ കാര്യമായി സംസാരിക്കുന്നതു കണ്ടു. പരിചയക്കാരാണോ?" കുമാർ ജൂലൈയോടു ചോദിച്ചു.

"ആണോ എന്നോ? ഞങ്ങൾ പണ്ടേ പരിചയക്കാരാ അങ്കിൾ. ചില കൊടുക്കൽ വാങ്ങലുകൾ വരെ ഉണ്ടായിരുന്നു. എന്തായാലും പേരെനിക്കിഷ്ടപ്പെട്ടു.  ജൂലൈ! അപ്പോൾ അടുത്ത മാസം പേര് വീണ്ടും മാറുമായിരിക്കും!" രമേശൻ അർദ്ധോക്തിയിൽ അവളെ നോക്കി. 

"അങ്കിൾ, നിങ്ങൾക്കു തരാൻ കൊണ്ടുവന്ന ഫ്‌ളവേര്ഴ്സ് ആണ്, ഇയാൾ ഇത് വാങ്ങിച്ചു കളഞ്ഞു." ജൂലൈ പരിഭവത്തോടെ പറഞ്ഞു.

"അതു നന്നായി, രമേശനെ ഒന്നാദരിക്കണം എന്നു കരുതിയിരിക്കുകയായിരുന്നു. ഇവിടുത്തെ സർവ്വ മരാമത്തു പണികളും ചെയ്യുന്നതും, ചെയ്യിക്കുന്നതും രമേശനാണ്." കുമാർ പ്രതികരിച്ചു.

കുമാറും സുഭദ്രയും ഉള്ളിലേക്കു പോയികഴിഞ്ഞപ്പോൾ രമേശൻ അവളോട് ചോദിച്ചു, "അപ്പോൾ എന്റെ പേഴ്‌സ് എപ്പോൾ തരുമെന്നാ പറഞ്ഞത്?"

"നാണമില്ലല്ലോ തനിക്ക്. ഇതുപോലെ കീറിപ്പൊളിഞ്ഞ ഒരു പേഴ്‌സ് എന്റെ ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായിട്ടാണ് കാണുന്നത്. ഞാനതു അപ്പഴേ കളഞ്ഞു. തനിക്കു ഞാനൊരു പുതിയ പേഴ്‌സ് വാങ്ങിത്തരാം. എന്താ..." ജൂലൈ പറഞ്ഞു. 

രമേശൻ: "പുതിയതു വാങ്ങാനുള്ള പണം ഞാൻ തരാം. എനിക്കാ പഴയതു എങ്ങനേലും തിരികെത്തരാമോ? അതിലെന്റെ ഹൃദയമുണ്ടായിരുന്നു എന്നു ഞാൻ വെറുതെ പറഞ്ഞതല്ല. തനിക്കതു പറഞ്ഞാൽ മനസ്സിലാകില്ല. പ്ളീസ്..."

ജൂലൈ: "അതെന്താ എനിക്കു മനസ്സിലാകാത്തത്? താൻ കാര്യം പറഞ്ഞാട്ടെ."

രമേശൻ: "ഞാൻ പറയാനുള്ളതു പറഞ്ഞു. ഞാൻ ചോദിച്ചത്, അതിലുണ്ടായിരുന്ന പണമല്ല. പണത്തേക്കാൾ  വലുതാണ് എനിക്കാ പഴയ പേഴ്‌സ്. അതിനു ജൂലൈയെക്കാൾ പ്രായം കാണും. കുറച്ചു സെന്റിമെന്റൽ അറ്റാച്ച്മെന്റ് ഉണ്ടെന്നു കൂട്ടിക്കോ." 

വസ്ത്രം മാറി തിരികെവന്ന  കുമാർ രമേശനോടായി പറഞ്ഞു. "സോറി രമേശാ, ഇന്നു വൈകുന്നതിനു മുമ്പു പണി തീരുമോ?

രമേശൻ: "അങ്കിൾ പേടിക്കണ്ട. അതു ഞാൻ ഇപ്പോൾത്തന്നെ ശരിയാക്കിയേക്കാം. ഞാനിതൊന്നു ആന്റിയെ ഏൽപ്പിക്കട്ടെ." 

"അതിനു താൻ ബുദ്ധിമുട്ടണ്ട" എന്നു  പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ജൂലൈ അയാളുടെ കൈയിൽ നിന്നും പൂക്കൾ തട്ടിപ്പറിച്ചുകൊണ്ടു അകത്തേക്കോടിപ്പോയി.

(തുടരും)

5. ജൂലൈ - സന്ധ്യ മയങ്ങുന്നു 

ബീച്ചിലെ തിരക്കു കുറഞ്ഞ സന്ധ്യാനേരം. ഷോൾഡർ ബാഗിൽ നിന്നും രമേശന്റെ പേഴ്‌സ് എടുത്തു നീട്ടിക്കൊണ്ടു ജൂലൈ പറഞ്ഞു, "സോറി രമേശൻ. ഈ പേഴ്സും രമേശനും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം എനിക്കു നന്നായി മനസ്സിലാകും. ഞാനും രമേശനെപ്പോലെ അച്ഛനില്ലാത്ത ആളാണ്. രമേശന്റെ ചെറുപ്പത്തിലേ അച്ഛൻ മരിച്ചുപോയെന്നു ആന്റി എന്നോട് പറഞ്ഞു. അല്ലെങ്കിലും കഥയറിഞ്ഞിട്ടല്ലല്ലോ ആരും മോഷ്ടിക്കുന്നത്. എന്തുചെയ്യാനാ, ഞാൻ ചെറുപ്പത്തിലേ ഇങ്ങനെയൊക്കെ ആയിപ്പോയി."

രമേശൻ അത്ഭുതത്തോടെ പേഴ്‌സ് വാങ്ങി. അലസമായി അതു തുറന്നുനോക്കി. "സത്യം  പറഞ്ഞാൽ, ഞാൻ കരുതിയതേയില്ല ഇതു തിരികെക്കിട്ടുമെന്ന്. താങ്ക്സ് ജൂലൈ. അച്ഛൻ ഉപയോഗിച്ചിരുന്ന പേഴ്‌സാണ്. അതു കൈയിലുള്ളപ്പോൾ ഒരു ബലമാണ്. അച്ഛൻ കൂടെയുള്ളതായി തോന്നും."

ജൂലൈ: "അതു തുറന്നു നോക്കണ്ട കാര്യമില്ല. പണമൊഴിച്ചെല്ലാം അതിൽ പഴയതുപോലെ ഉണ്ട്. പണം ചെലവായിപ്പോയി. സാധാരണ പേഴ്‌സുകൾ ഞാൻ കളയുകയാണ് പതിവ്. ഈ ഓൾഡ് ഫാഷൻ ലെതർ പേഴ്‌സ് കളയാൻ തോന്നിയില്ല. പപ്പാ പറഞ്ഞു ഇതു വിദേശ നിർമ്മിതമാണെന്നു. കഴിയുമെങ്കിൽ ഉടമയെ കണ്ടുപിടിച്ചു തിരികെ കൊടുക്കണമെന്നും. അത് പോട്ടെ പേഴ്‌സിലുള്ള ഫോട്ടോയിലെ സുന്ദരിയാരാ?... ലവറാ?

രമേശൻ: "ഉം, എന്താ എങ്ങനെയുണ്ട്?"

ജൂലൈ: "സുന്ദരിയാ, പക്ഷെ രമേശന് ഒട്ടും ചേരില്ല. പെർസ്‌ പോലെ ഓൾഡ് ഫാഷൻഡ് ആണ്. ആ ജൂവലറി ഒക്കെ കണ്ടില്ലേ, തലയിൽ എണ്ണയൊക്കെ തേച്ചു, പൂവൊക്കെ വച്ച്..."

അതു കേട്ടവൻ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. അതിനു ശേഷം പറഞ്ഞു, " ചെറിയ ഒരു വ്യത്യാസമുണ്ട്. ഇതെന്റെ അച്ഛന്റെ കാമുകിയായിരുന്നു. അമ്മയുടെ പഴയ ഫോട്ടോ ഒന്നു ഡെവലപ്പ് ചെയ്തെടുത്തതാണ്. അമ്മ സുന്ദരിയായിരുന്നു. വലിയ വീട്ടിലെ അരുമയായിരുന്നു. അച്ചൻ കഷ്ടപ്പെട്ടു വളച്ചെടുത്തതാണ്."

ജൂലൈ: "നിങ്ങൾ കുടുംബപരമായി വളയ്ക്കുന്നവരാണോ? അല്ല, അങ്ങനെ തോന്നി." 

അവനതു ആസ്വാദിച്ചുകൊണ്ടു ചോദിച്ചു, "ങാ... അതു പോട്ടെ. ജൂലൈക്കു അങ്കിളും ആന്റിയുമായി എന്താ കണക്ഷൻ?"

ജൂലൈ: "അങ്കിൾ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ലേ?"

രമേശൻ: "പറഞ്ഞു ഫ്രണ്ടിന്റെ മകളാണെന്ന്‌."

ജൂലൈ: "പാവം..  ഇങ്ങനെയൊക്കെ ഉള്ളവർ ഈ ഭൂമിയിൽ ഉണ്ടോ ദൈവമേ!. അടുക്കളയുടെ വാതിൽ എങ്ങനെ പൊളിഞ്ഞെന്നാണ് അങ്കിൾ രമേശനോട് പറഞ്ഞത്?" 

രമേശൻ: "എന്തോ അബദ്ധം പറ്റിയെന്നോ മറ്റോ പറഞ്ഞു. ഞാനോർക്കുന്നില്ല. അതും ഇതും തമ്മിലെന്താ ബന്ധം?"

ജൂലൈ: "ബന്ധമറിഞ്ഞാൽ രമേശനെന്നെ കൂടുതൽ വെറുക്കും. വെറുത്താലും സാരമില്ല. ഞാൻ ചെയ്തതല്ലേ. അല്ലെങ്കിൽ എന്തിനാണ് ഒളിക്കുന്നതു..."

രമേശൻ: "എന്ത്! ജൂലൈ ചെയ്തതാണെന്നോ?"

ജൂലൈ: "രമേശന്റെ പേഴ്‌സ് തട്ടിപ്പറിച്ചതാരാ?"

രമേശൻ: "അതു... പിന്നെ നിനക്കു ജീവിക്കാൻ വേറെ... വഴിയില്ലാഞ്ഞിട്ടല്ലേ?"

ജൂലൈ: "ജീവിക്കാൻ വേറെ വഴിയില്ലാത്തതു കൊണ്ടാണ് അങ്കിളിന്റെ അടുക്കളവാതിൽ രാത്രയിൽ പൊളിച്ചത്. മോട്ടിക്കാൻ. പക്ഷെ സംഭവം ചീറ്റിപ്പോയി. കള്ളനു കഞ്ഞിവച്ച ആളാണ് അങ്കിൾ. അങ്ങേരെന്നെക്കൊണ്ടു ആ രാത്രിയിൽ കാപ്പി ഇടീച്ചു കുടിച്ചു. എങ്കിലും എന്റെ നിജസ്ഥിതി അങ്കിൾ മൂടിവച്ചല്ലോ!" 

രമേശൻ പൊട്ടിചിരിച്ചുകൊണ്ടു: "സത്യം?"

ജൂലൈ: "സത്യം... ജീവിതത്തിൽ ഞാൻ വളരെക്കുറച്ചേ സത്യം പറഞ്ഞിട്ടുള്ളു. പക്ഷെ ഇപ്പോൾ അങ്ങനെയല്ല. എനിക്കീപ്പണി മടുത്തു. എന്നുമിങ്ങനെ കട്ടും മോട്ടിച്ചും കഴിയാൻ പറ്റില്ല. എന്നെങ്കിലും പിടിക്കപ്പെടും. അതിനു മുമ്പ് ഇതു നിറുത്തണം. രമേശൻ വിചാരിച്ചാൽ എവിടേലും ഒരു ചെറിയ പണി ഒപ്പിച്ചു തരാൻ പറ്റുമോ?..."

അവനവളുടെ കണ്ണുകളിൽ ആർദ്രമായി നോക്കി.  പിന്നെ ആലോചനയുയോടെ പ്രതിവചിച്ചു.  "പണി സംഘടിപ്പിച്ചു തരാൻ പറ്റും. പക്ഷെ അതു ജൂലൈക്കു ഇഷ്ടമാകുമോ എന്നറിയില്ല."

ജൂലൈ: "എനിക്കിഷ്ടമാണ്. മാന്യതയുള്ള എന്തു പണിയും ചെയ്യാൻ ഞാൻ പണ്ടേ ഒരുക്കമാണ്. പക്ഷെ കിട്ടണ്ടേ!"

രമേശൻ: "എന്നാലിനി അമ്മയോടൊന്നു ചോദിക്കണം."

ജൂലൈ: "അമ്മയോടെന്തിനാണ് ചോദിക്കുന്നത്?"

രമേശൻ: "ജീവിതത്തിലെ പ്രധാനപ്പെട്ട കാര്യങ്ങൾ എല്ലാം ഞാൻ അമ്മയോട് സംസാരിക്കാറുണ്ട്. അമ്മ ഒന്നിനും No പറഞ്ഞിട്ടില്ല. ഇതിനും പറയില്ല. അമ്മയല്ലാതെ ചോദിക്കാനായി അങ്ങനെ കാര്യമായി എനിക്കാരുമില്ല."

ജൂലൈ: "ദൈവമേ ഞാനെന്തൊക്കെയാണ് കേൾക്കുന്നത്? ഈ ഭൂമിയിൽ ആർക്കെങ്കിലും ഈ കള്ളിയെ  ഇഷ്ടപ്പെടാൻ  കഴിയുമെന്നു കരുതിയിട്ടില്ല. രമേശൻ..., ശരിക്കും ഉള്ളതാണോ പറയുന്നത്? അതോ എന്നെ വെറുതെ സുഖിപ്പിച്ചു വിടാനോ?"

രമേശൻ: "വെറുതെ പറഞ്ഞതാണെങ്കിലോ?"

ജൂലൈ: "വെറുതെയാണെങ്കിലും അങ്ങനെയൊരാൾ ഇത്രയും സ്നേഹത്തോടെ പറഞ്ഞല്ലോ. പണ്ടു പലരും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്, അവരുടെയൊക്കെ ഉദ്ദേശം പക്ഷെ വേറെയായിരുന്നു. അവന്മാരെയൊന്നും പപ്പാ വെറുതെ വിട്ടിട്ടില്ല."

രമേശൻ: "കർത്താവേ, ഇത്രയും നാൾ ആരുടേയും ഇടി കൊള്ളാതെയാണ് ജീവിച്ചത്. ഇനിയിപ്പോൾ നിന്റെ പപ്പായുടെ ഇടി കൊള്ളാനാണു യോഗമെങ്കിൽ, ഞാനതങ്ങു സഹിക്കും. പിന്നെ ഒരു റിക്വസ്റ്റ് ഉണ്ട്; ഒരു മയത്തിൽ ഇടിക്കാൻ പറയണേ. ഇടിച്ചെന്റെ പരിപ്പിളക്കിയാൽ, നിന്റെ പപ്പയ്ക്ക് കൊച്ചുമക്കളില്ലാതെപോകും."

ജൂലൈ ചാടി എഴുന്നേറ്റു അവനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ടലറി  "എനിക്കു നിന്നെ കടിച്ചു തിന്നാൻ തോന്നുന്നു, രമേശാ..."

ചുറ്റുവട്ടത്തുള്ളവർ ശ്രദ്ധിക്കുന്നതു കണ്ട രമേശൻ അല്പം ചമ്മലോടെ പറഞ്ഞു, "നമ്മൾ ബീച്ചിലാണ്. ഹോട്ടൽ മുറിയിലല്ല..."

അവൻ പറയുന്നതൊന്നും ശ്രദ്ധിക്കാതെ അവൾ കൈകളുയർത്തി തുള്ളിച്ചാടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അവൾ സെറ്റിൽ ചെയ്തപ്പോൾ രമേശൻ മെല്ലെ ചോദിച്ചു. "ജൂലൈ  ആദ്യം പറഞ്ഞത്, നീയും എന്നെപ്പോലെ അച്ഛനില്ലാത്ത ആളാണെന്നാണ്. പിന്നെ ഈ പപ്പയെന്നു പറയുന്നതാരെയാണ്?"

ജൂലൈ: "ഓർമ്മയുള്ളപ്പോൾ മുതൽ പപ്പയാണ് എന്നെ വളർത്തിയത്. പല്ലുതേപ്പിച്ചിരുന്നതും, കുളിപ്പിച്ചിരുന്നതും, ഭക്ഷണം ഉണ്ടാക്കി കഴിപ്പിച്ചിരുന്നതും, സ്‌കൂളിൽ വിട്ടതും, കക്കാൻ പഠിപ്പിച്ചതും, നിക്കാൻ പഠിപ്പിച്ചതും എല്ലാം പപ്പായാണ്. ഈ ബീച്ചിൽ എവിടെങ്കിലും നമ്മളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പപ്പാ നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരിക്കും. അതാണ് എന്റെ പപ്പാ. എന്നെപ്പോലെ പാപ്പയ്ക്കുമറിയില്ല എന്റെ അച്ഛനും അമ്മയും ആരാണെന്നു." 

രമേശൻ സംശയത്തോടെ ചുറ്റും നോക്കുന്നതു കണ്ട ജൂലൈ പറഞ്ഞു. "അങ്ങനൊന്നും നോക്കണ്ട. പേടിക്കാനൊന്നുമില്ല. ഞാൻ വെറുതെ പറഞ്ഞതുമല്ല. എന്താണെന്നറിയില്ല എന്റെ കാര്യത്തിൽ പപ്പായ്ക്കു വലിയ ഭയമാണ്. ഈ പ്രായത്തിലും എന്നെ ആരെങ്കിലും തട്ടിക്കൊണ്ടു പോകുമോ എന്ന ഭയമാണ്. അങ്കിളിന്റെ വീട്ടിൽ രാത്രി മോഷ്ടിക്കാൻ പോയപ്പോഴും പപ്പാ കാവലുണ്ടായിരുന്നു. ഭാഗ്യത്തിനു പപ്പാ ഇടപെടുന്നതിനു മുൻപേ ഞാൻ അവിടെനിന്നും രക്ഷപെട്ടു. രമേശൻ അമ്മയോടു പറയുന്നതുപോലെ, എല്ലാക്കാര്യവും ഞാൻ പപ്പായോടു പറയും. രമേശന്റെ കാര്യവും ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. പപ്പാ പറഞ്ഞിട്ടാണ് പേഴ്‌സുമായി ഞാൻ വന്നത്. എനിക്കും വേറെ ആരുമില്ലല്ലോ!" 

ജൂലൈ: "എന്തായാലും അമ്മയോടു എന്നെപ്പറ്റി പറയുന്നതിനു മുൻപ് രമേശൻ എന്നെപ്പറ്റി കൂടുതൽ അറിയണം. അല്ലെങ്കിൽ പിന്നീടു ദൂഖിക്കേണ്ടിവരും."

രമേശൻ: "എന്റെ ഹൃദയം മോഷ്ടിച്ചവൾ ഒരു വെളഞ്ഞ കള്ളിയാണ്. അടുത്ത ബന്ധുവായിട്ട് ഒരു പെരുംകള്ളനുണ്ട്. ഇതിൽ കൂടുതൽ എന്താണ് അറിയേണ്ടത്?"

ജൂലൈ: "ഇനിയുമുണ്ട് അറിയാൻ. എനിക്കു സ്വന്തമായി ഒരു മേൽവിലാസമില്ല. ഞങ്ങൾ സ്ഥിരമായി ഒരിടത്തും തങ്ങില്ല. ഞങ്ങൾ എന്നു പറഞ്ഞാൽ, നാടോടികളായ ഒരു സംഘം. പണി ഇതായിപ്പോയതുകൊണ്ടു പോലീസിന്റെ കണ്ണിൽപെടാതെ സ്ഥിരം മുങ്ങി നടക്കും. പോക്കറ്റടിക്കാർ മുതൽ ഭവനഭേദനക്കാർ വരെയുണ്ട് കൂട്ടത്തിൽ. ഈ പ്രദേശത്തു തമ്പടിച്ചിട്ടു കുറച്ചു നാളായി. രണ്ടോ മൂന്നോ മാസം കഴിഞ്ഞാൽ ഞങ്ങൾ മറ്റൊരിടത്തേക്കു നീങ്ങും. കുറച്ചുനാളായി കൂട്ടത്തിൽ ചിലർ മയക്കുമരുന്നു കടത്താറുണ്ട്. അതിനു പ്രതിഫലം കൂടുതലാണ്. റിസ്കും കൂടുതലാണ്. പപ്പയ്ക്ക് അതിഷ്ടമല്ല. അതുകൊണ്ടു പപ്പയും ഞാനും ഇപ്പോൾ സംഘവുമായി വലിയ അടുപ്പമൊന്നുമില്ലാതെ കഴിയുന്നു. പിന്നെ, പ്ലസ് ടു വരെ ഞാൻ പഠിച്ചിട്ടുള്ളതാണ്. കള്ള അഡ്രസുകളിൽ, പല സ്കൂളുകളിലായി. അത്യാവശ്യം പഠിക്കാൻ  ഞാൻ മിടുക്കിയായിരുന്നു. പക്ഷെ കോളേജിലൊക്കെ വിടാൻ പാപ്പായെക്കൊണ്ട് കഴിയില്ലായിരുന്നു. ഇനിയുമുണ്ട് പറയാൻ. എങ്കിലും... ഇങ്ങനെയൊക്കെയുള്ള എന്നെ രമേശനും അമ്മയ്ക്കും കൂടെ കൂട്ടാൻ കഴിയുമോ? ഇല്ലെങ്കിൽ അതിപ്പോൾ തുറന്നു പറയണം. കേട്ടാൽ എനിക്ക് വലിയ വിഷമമുണ്ടാകും. എങ്കിലും അത് സാരമില്ല. പപ്പാ പറയാറുണ്ട്, ആപത്തു വരുന്നെങ്കിൽ, അതു താങ്ങാൻ കഴിയുമ്പോൾ വരണമെന്ന്. പാപ്പായുടെ അനുഭവം അതാണ്. അതുപോലെ നാളെ എന്നെ രമേശൻ തള്ളിപ്പറയുന്നതിലും നല്ലത്, ഇന്നേ അതു പറയുന്നതാണ്. ഇന്നെനിക്കതു താങ്ങാനുള്ള കരുത്തുണ്ട്. ഒരുപാടു സ്വപ്നങ്ങൾ നെയ്തു കൂട്ടിയശേഷം, രമേശൻ എന്നിൽ നിന്നും അകന്നാൽ എനിക്കു പിടിച്ചു നിൽക്കാൻ കഴിയാതെവരും. അതുകൊണ്ടാണ് തുറന്നു പറയാൻ വീണ്ടും ആവശ്യപ്പെടുന്നത്."

രമേശൻ: "ജീവിതത്തിൽ പലരെയും ഇഷ്ടമായിരുന്നു. എല്ലാവരും അങ്ങനെയൊക്കെത്തന്നെയാണ്. എങ്കിലും ഇത്രയും അടുപ്പം മറ്റൊരാളോട് ഇതുവരെയും തോന്നിയിട്ടില്ല. ഇത്രയും അടുത്ത് ഇടപഴകിയിട്ടുമില്ല. സ്കൂൾ കഴിഞ്ഞു ടെക്നിക്കൽ ഡിപ്ലോമ വരെ പഠിക്കാൻ പറ്റി. അമ്മ അതിനൊക്കെ ഒരുപാടു കഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്.  അങ്കിളിന്റെ വീട്ടിൽ അമ്മ ഒരുകാലത്തു അടുക്കളപ്പണി ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. സത്യത്തിൽ അങ്കിളും ആന്റിയുമാണ് ഇത്രയും വരെ എങ്കിലും എന്നെ പഠിക്കാൻ സഹായിച്ചത്. ഇപ്പോൾ സ്വന്തമായി ഇലക്ട്രീഷ്യൻ പണി ചെയ്യുന്നു. മൂന്നു നാലു പണിക്കാരുമുണ്ട് കൂട്ടത്തിൽ. ഇലക്ട്രീഷ്യൻ ആണെങ്കിലും, അങ്കിൾ വിളിച്ചാൽ എല്ലാ പണിയും ഞാൻ പോയി ചെയ്തുകൊടുക്കും. അത്രയ്ക്ക് കടപ്പാടുണ്ട് അവരോടെനിക്ക്. പിന്നെ ജൂലൈ ചോദിച്ച കാര്യം..."

ഇടയ്ക്കു ചാടിവീണവൾ പറഞ്ഞു. "ഇന്നതു പറയണ്ട. ശരിക്കും ആലോചിച്ച ശേഷം പറഞ്ഞാൽ മതി. എന്റെ നമ്പർ ഉണ്ടല്ലോ. എനിക്ക് രമേശനെ വിശ്വാസമാണ്. എവിടേക്കു എപ്പോൾ വിളിച്ചാലും ഞാൻ വരാം. അപ്പോൾ പറഞ്ഞാൽ മതി. രണ്ടാണെങ്കിലും എനിക്കു രമേശിനെ ഇഷ്ടമാണ്. അങ്ങനെതന്നെ ആയിരിക്കും."

അവളതു പറയുമ്പോൾ കണ്ഠമിടറുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഇരുട്ടു വീണു തുടങ്ങിയ കരയിലേക്കു തിരകൾ വിവശതയോടെ പടർന്നു കയറുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ദൂരെ ഒരാൾ, തണുത്ത കാറ്റിൽ നക്ഷത്രങ്ങളെ നോക്കി നെടുവീർപ്പിട്ടു. 

(തുടരും )