കറുത്ത കോട്ടുമിട്ടിരുൾ
പതുക്കെ, എന്റെ നിദ്രയെ
പുണരു വാനെത്തെ,
ഇരുട്ടുതപ്പിയെൻ
കിടപ്പറനോക്കി
ജനലിന്നപ്പുറം
നിൽപ്പതുണ്ടൊരാൾ.
അറിഞ്ഞതില്ല ഞാൻ
അപരനവനുടെ
അകത്തളത്തിലെ
ആശയന്നേരം.
പുതിയ ജീവിതം
കിനാവുകണ്ടവൾ
ഉറക്കമാണെന്റെ
അരികിലപ്പൊഴും.
ഉയർന്നതില്ലകൈ
തളർന്നുനാവും
എൻ ഞരക്കമന്നേരം
അവളറിഞ്ഞില്ല.
പൊടുന്നനെ യെന്റെ
അരികിലവനെത്തി
പതിഞ്ഞൊരൊച്ചയിൽ
ചെവിയിലോതുന്നു.
'ഉറങ്ങണം ഇനി-
ഉണർന്നിടാതെ നീ
നിന്നെ ഉറക്കുവാൻ -
മാത്രം വന്നതാണു ഞാൻ.'
തണുത്ത കൈകളാൽ
തലോടി അവനെന്റെ
തളർന്ന മേനിയിൽ
സുഖംപകരവേ
ഇരുട്ടു പിന്നെയും
കനം പിടിക്കുന്നു
തുറന്ന കണ്ണുകൾ
ഞാനടക്കുന്നു.
ഉറക്കമെന്നതേ-
നിനച്ച തുള്ളവൾ
വിളിച്ചുവോയെന്നെ
പുലർന്ന വേളയിൽ!
സുഖ സുഷുപ്തിയിൽ
ലയിച്ചുപോയവർ
തിരിച്ചെണീക്കുമോ
ആർത്തലച്ചാലും!
