നാളുകൾക്കപ്പുറം സ്മരണയായി മാറിടും;
ഞാൻ മൊഴിഞ്ഞിടട്ടെ ചില നഗ്ന സത്യം.

തമി നിദ്ര പൂണ്ട നീ പുലരിയിൽ പൂക്കുമോ
ഉറപ്പില്ലാ മാനുഷാ നിനക്ക് പോലും;
എന്നിട്ടുമെന്തേ നിനക്കിത്ര ധാർഷ്ട്യം..?
നോവിച്ചിടാമാരുമേ നിന്നുടലിനെ;
നോവിക്കുകില്ല പ്രിയ തോഴനല്ലാതെ
നിൻ അന്തരംഗം.
തീർക്കണം നിന്നിലെ പരിഭവങ്ങളെ;
തീർത്തിടേണം ചില ഭ്രമങ്ങളെ;
തെജിച്ചിടാം ചില ദുശ്ശാഠ്യങ്ങളെ;
അറിയില്ല നിന്നിൽ നാളെയെന്നുണ്ടോ.?
ഉണ്ടേ തനിക്കാനകൾ രണ്ടെണ്ണം;
രമിച്ചിടാൻ സൗധങ്ങൾ നാലെണ്ണം;
പണം കായ്ക്കും തരുക്കൾ നാട്ടിലും- മറുനാട്ടിലും;
എങ്കിലും അടിമക്കുമുടമക്കും;
വലിപ്പത്തിൽ കുഴിമാടം ഒന്നുതന്നെ;
നൽകുന്ന മരണമേ നീ എത്ര നീതിമാൻ.
നിറത്തിൽ പഞ്ചസാരക്കുപ്പിനുമൊരുജാതി
ഫലത്തിലോ അവരണ്ടും മറുജാതി
എന്നപോലാണു നിൻ ചില ബന്ധങ്ങൾ.
 വാഴുന്ന കൂരയിലുണ്ടുകിൽ സദാ സ്വച്ഛത; 
 മാളികയെന്തിനു കൂര പോരെ.?
നട്ടുവളർത്തുവാനാവില്ലയെങ്കിലും;
വെട്ടീമുറിക്കല്ലെയൊന്നിനെയും.
പരിജ്ഞാനി തൻ വാക്കുകൾക്കഭംഗി തോന്നും 

അതല്ലേ.?പാതിരി തൻ ശാസനയിൽ പുത്രനു നീരസം

മുള്ളിനാൽ നോവുന്ന കാലിനെ നോക്കി;

കല്ലിനാൽ ചതഞ്ഞില്ലെന്നോർത്താൽ നന്ന്.

സ്നേഹ സൗജന്യമാണു നിൻ ബാല്യം;

 യക്നിക്കണമതിനായി നിൻ കൗമാരം;

ഭിക്ഷയാണതുനിൻ ഷഷ്ടി കാലം.

മന്ദസ്മിതം തൂകും സദാ മർത്യനെ നോക്കി,

മൊഴിയല്ലയവനിൽ സദാ-നന്ദമെന്ന്;

പഠിച്ചിടാമവൻ സധാ ക്ലേശം മറന്ന്.

സ്വന്തമാണെങ്കിലും ബന്ധം മറക്കല്ലേ;

കുത്തി നോവിക്കാനൊരു വാക്ക് പോരേ..?

നടക്കുപ്പു കാലം കാണാത്ത കണ്ണുകൾ;

കരയുന്നതെന്തിനീ കിടപ്പു കാലം..!?

പറന്നിടാനാണു നിന്നാശയങ്കിൽ;

ഓർക്കണേ സദാ നിന്നടിയാളരെ;

എങ്കിൽ ശോഭിച്ചിടാം ഇല്ലേൽ ശോഷിച്ചിടും.

പരിജ്ഞാനമാണു നിൻ നല്ലപാഠം

ജീവിതമാണു നിൻ വിദ്യാലയം