അന്ത്യവിശ്രമത്തിനൊരുങ്ങുമ്പോഴെൻ,
അന്തരംഗമെന്നോടു മന്ത്രിച്ചു.
നിശീഥിനി വന്നണയുമ്പോൾ വാനിൽ,
നിൻ നീർമിഴികൾ നിറയരുതേ.
നിത്യവിശുദ്ധിക്കൊരുങ്ങുമീയാത്മാവിൽ,
നീരജങ്ങളെന്നും വിടർന്നിടട്ടേ.
നിലാവൊഴുകും നിശ്ശബ്ദയാമങ്ങളിൽ,
നിർവൃതിയെന്നെ പുണർന്നിടട്ടേ.
നികുഞ്ജങ്ങൾ നീളെ നീർമണിമുത്തുകൾ,
നീർക്കുടങ്ങളായ് പെയ്തിറങ്ങട്ടേ.
നിനവിലെന്നുമെന്നെയോർമിച്ചീടുവാൻ,
തിളങ്ങട്ടെയെന്നുമീ മിഴിക്കോണുകൾ.
തണലേകിയെന്നെ കാത്തുസൂക്ഷിച്ചൊരാ,
മാകന്ദശാഖകൾ ഓർക്കുന്നു ഞാൻ.
മനസ്സുതുറന്നൊന്നു ഓർമിച്ചിടുന്നുവെൻ,
പുതുമണം ചിന്തിയ പുലരിയെന്നും.
പുൽനാമ്പുപോലും കേഴുന്നുവെൻ,
കദനം നിറഞ്ഞൊരീ ജീവയാഗത്തിൽ.
