ക്രൊയേഷ്യൻ യാത്രയുടെ അവസാനരാത്രിയാണിന്ന്. ഏകമായ യാത്രകളിൽ കാണുന്നവരോടൊക്കെ മിണ്ടിയും പറഞ്ഞുമിരിക്കണമെന്നു തോന്നാറുണ്ടെങ്കിലും പലപ്പോഴുമതിനു കഴിയാറില്ല. എന്നിലേക്കുതന്നെ ഒതുങ്ങിക്കൂടി, ഒച്ചയും ബഹളങ്ങളിൽനിന്നുമെല്ലാം ഒഴിഞ്ഞുമാറി ഹോട്ടലിന്റെ ഏതെങ്കിലും മൂലയിൽചെന്നിരുന്നു എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ വായിക്കാറാണ് പതിവ്. പതിവിനു വിപരീതമായി ഇന്ന് ഹോട്ടൽബാറിൽ വെച്ചു പരിചയപ്പെട്ട മാർക്കിനഭിമുഖമായിട്ടാണിരിപ്പ്.
തൃശൂരുനിന്നും പാലക്കാട് വഴി കോയമ്പത്തൂർക്ക് ഇടയ്ക്കിടെ ഒരു യാത്രയുണ്ട്. പ്രത്യേകിച്ച് ഒരു ലക്ഷ്യവുമില്ലാത്ത യാത്ര. രണ്ടുമൂന്നു കൊല്ലം ജീവിച്ച സ്ഥലമാണ്. ഒരുപാട് സ്വപ്‌നങ്ങൾ പൂവിട്ട മണ്ണും. കുനിയമുത്തൂരിലെ ചോളപ്പാടങ്ങളും, പീളമേട്ടിലെ തുണിമില്ലുകളും, പൂമാർക്കറ്റിലെ പൂക്കടകളും, ശിരുവാണിയിലെ കുടിനീരും ഇടയ്ക്കിടെ ഓർമ്മയിൽവരും.
ഒരു വെളുപ്പാംകാലത്ത് ഇറയത്ത് തൂങ്ങിനിന്നുകൊണ്ട് കട്ടന്‍ മോന്തുമ്പോഴാണ് ശങ്കരന്‍ നായര്‍ ആ കാഴ്ച കണ്ടത്. തൊഴുത്തിന്റെ പിന്നിലൂടെ തല നീട്ടി കിടന്നിരുന്ന കുമ്പള വള്ളി പൂവിട്ടിരിക്കുന്നു.
മൂന്നാമത്തെ ഇന്റർവ്യൂവിനും അവളെ കണ്ടപ്പോൾ അവൻ ഒന്നു തീരുമാനിച്ചു, യാദൃശ്ചികതയുടെ സിദ്ധാന്തപുസ്തകം ഇനി അടച്ചുവയ്ക്കാം എന്ന്.
വനവാസമകലുന്നു, വനവീഥി തേങ്ങുന്നു,
ഒന്നായ ചിന്തകൾ ദിശ മാറിയകലുന്നു.
മോചനം കാത്തൊരു ശിലയുമില്ല,
പാദം പതിപ്പിച്ചനുഗ്രഹിക്കാൻ.
യാഗം മുടക്കികളാരുമില്ല,
എ,ന്നമ്പിൻ ശൗര്യമറിയിക്കുവാൻ.
പ്രേമം നടിക്കുവാൻ ദംഷ്ട്രമില്ല,
കാമനയോതുവാൻ രൂപമില്ല.
മായപ്പൊന്മാനിനെക്കണ്ടതില്ല,
മാസ്മരഭംഗിയിൽ വീണതില്ല.
കാവലിൻ രേഖ തെളിഞ്ഞതില്ല,
മനോബന്ധനം തീർക്കുവാൻ വന്ന നേരം.
ഏറെയലഞ്ഞു വലഞ്ഞു,
കാണാക്കിനാക്കളേത്തേടി.
പാദങ്ങളിലുമ്മവച്ചൊരാ മുള്ളുക-
ളിന്നേരം മലരായി മാറി.
വീണ്ടും പുഞ്ചിരി തൂകി പുലരി,
നന്മകളിനിയും പിറക്കുമെന്നോതി.
