ശാന്തമായുണർന്നുവെൻ മാനസം,
ശാന്തിയേകുമീ വേളയിൽ.
മുൾമുടി ചാർത്തിയ സഹനങ്ങളെന്നിൽ,
മുദ്രിതമാകുന്ന സമയം.
മൃത്യുവിൻ വിജയംവരിച്ച നിൻകണ്ണുകൾ,
തിളങ്ങട്ടെയെന്നുമീ ഭൂവിലെങ്ങും.
കാത്തിരിപ്പിൻ്റെ കാലങ്ങളിൽ നിൻ,
കാരുണ്യമെന്നെയുണർത്തിയല്ലോ.
സ്വർഗ്ഗത്തിൻ സമ്മാനമായെനിക്കേകിയ,
നിത്യസൗഭാഗ്യമാണു നീയെന്നും.
നിന്ദനങ്ങൾ നിറയുന്നനേരം നിൻ,
ദിവ്യപ്രകാശം ചൊരിഞ്ഞീടണേ.
പാരിടത്തിൽ ഞാൻ തീർക്കുന്നസ്വർഗ്ഗം,
വാനിടത്തിൽ നിന്നു വീക്ഷിച്ചിടുന്നു.
നന്മയേകാൻ തുടിക്കുന്നഹൃദയം നിൻ,
വെൺമതൂകി തഴുകീടുമല്ലോ.
നീയെന്നുമെന്നിൽ നിറഞ്ഞിരുന്നാൽ,
സ്വർഗ്ഗസമാനമാകുമീ ഭൂതലം.
