തണല്‍മരമതിരിടും
തെരുവിന്‍ടെയറ്റത്തെ
വൈദ്യുതിത്തൂണില്‍ തൂങ്ങുന്നു നിറം മങ്ങിപ്പഴകിയ തപാല്‍പ്പെട്ടി
അനാഥമായ്, ചെറുകാറ്റിലാടുന്നു
ഞരങ്ങുന്നു മൂളുന്നു.
ദ്രുതഗതിയിലീ നഗര വീഥി.
നടപ്പാതയിലിരുവശവും
തിങ്ങിയൊഴുകുന്ന ജനം
നൊടിയിടപോലും ഗൗനിക്കാതെ
ഒരു നോട്ടമെറിയാതെ
അരുണനിറമോലുന്ന
സന്ദേശവാഹകനെ
മഹാമൗനത്തില്‍
അവഗണനയുടെ ഗര്‍ത്തത്തില്‍ നിത്യമാഴ്ത്തുന്നുവോ?
ചെറു ചെറു വാക്കുകള്‍,
നിറമുള്ള സ്വപ്നങ്ങള്‍
കദനങ്ങള്‍ നൊമ്പരം,
പ്രതീക്ഷകള്‍
അടര്‍ത്തിയ പഴയ നോട്ടുപുസ്തകത്താളില്‍
മനോഹര വരികളായ് മാറ്റുവാന്‍
മേല്‍വിലാസങ്ങളെഴുതുവാന്‍
മുറിയാത്ത സൗഹ്യദങ്ങളായ്
അകലാത്ത ബന്ധങ്ങളായ്
നീളുന്ന തുടരുന്ന കത്തുകളില്‍
അകലേയകലേക്ക്
യാത്ര ചെയ്യും സന്ദേശങ്ങളോ
സമയപ്രവാഹത്തില്‍ കാലത്തില്‍
പഴങ്കഥകളായ്
ഉള്ളിലൊളിപ്പിച്ച ഭൂതകാലത്തിന്‍ടെ
ദ്യശ്യങ്ങളായ് മറയുന്നുവോ
ഇവിടാരുമില്ലിപ്പോള്‍
ജീവന്‍ തുടിക്കുന്ന
ചൈതന്യമുള്ളൊരു കത്തെഴുതാന്‍
അവിടെയുമിവിടെയും വിശേഷങ്ങളില്ല
നിരര്‍ത്ഥകയാന്ത്രികസന്ദേശകാലം
ഈ ശൂന്യതയില്‍ നിസ്സംഗതയില്‍
ജഡതുല്യമാം മരവിപ്പില്‍
ക്ഷണികമാം ആയുസ്സൊടുങ്ങുന്നു.
ഒരു തപാല്‍പ്പെട്ടി
തെരുവിന്‍ടെ മൂലയില്‍
അനാഥമായ് തൂങ്ങിയാടുന്നു.
