ഇന്ന് world Introvert Day ആണത്രെ. എന്താല്ലേ...? അതിനും ഒരു ദിനമുണ്ട്. എനിക്കതങ്ങ് പെരുത്തിഷ്ടായി.
ബാല്യകൗതൂഹലങ്ങൾ പിന്നിട്ട് കുറച്ചു കാലങ്ങൾക്കകം എന്നിലുണ്ടായ മാറ്റങ്ങൾ ഏറെ അതിശയം പകർന്നിട്ടുണ്ട് എനിക്കു തന്നെ. സദാ ഓടിച്ചാടി തുള്ളിക്കളിച്ച് പാട്ടും ചിലപ്പുമായി നടന്നിരുന്ന കുട്ടി ഒരു മൂങ്ങയെപ്പോലെ ഒരിടത്ത് ഒതുങ്ങിയിരിക്കാൻ ഏറെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു.
എന്തെങ്കിലും സന്ദർഭവശാൽ വല്ല പരിപാടിക്കോ മീറ്റിങ്ങിനോ ഇടയ്ക്കു കയറി ആരെങ്കിലും അധിക്ഷേപിച്ചാൽപ്പോലും എന്തെങ്കിലും പ്രതികരിക്കാനാകാതെ എല്ലാം കേട്ടങ്ങ് ഇരുന്നു പോകും.
മനസ്സ് വല്ലാതെ പ്രക്ഷുബ്ധമാവും, എണീറ്റു വല്ലതും പറയ് എന്നങ്ങനെ ഉള്ളിൽ നിന്നാരോ പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരിക്കും.വേണ്ടാ വേണ്ടാ എന്നു മറ്റെവിടെ നിന്നോ കേൾക്കുന്നതു പോലെ തോന്നി മിണ്ടാതങ്ങ് കേട്ടിരിക്കും. കണ്ണുകൾ നിറയും, തൊണ്ട പൊട്ടുമെന്നു തോന്നുംവിധം വേദന വന്നു നിറയും. ചങ്കിടിപ്പ് പട പട എന്നു കേൾക്കും കാതിലോളം അലച്ചാർത്ത്‌.
അവസാനം ഇതും സഹിക്കാം .. ജീവിതമല്ലേ എന്നങ്ങ് സമാധാനിക്കും. അത്രയ്ക്കങ്ങ് അന്തർമുഖത്വം വന്ന് പൊതിഞ്ഞു പിടിക്കുന്ന ഒരു നിസ്സഹായത അനുഭവിച്ചവർക്കറിയാം.
എന്നാൽ ഒരധ്യാപിക എന്ന നിലയിൽ എൻ്റെ കുട്ടികൾക്കൊപ്പം നിൽക്കുമ്പോൾ വല്ലാത്തൊരു ഊർജ്ജമാണ്. ഒരു പ്രശ്നവുമില്ല. എന്തു വേണെങ്കിലും പറയാം, പാടാം, പ്രസംഗിക്കാം.. വേണമെങ്കിൽ ഓട്ടൻതുള്ളലു വരെ കളിക്കാം.
അന്തർമുഖത്വം അത്ര കൊച്ചു കാര്യമൊന്നുമല്ല എന്നത് കാലം പോകെപ്പോകെയാണ് മനസ്സിലായത്.പ്രശസ്തരായ പലരും അത്തരക്കാരത്രെ. അവരിൽ കലാകാരന്മാരും, സാഹിത്യകാരന്മാരും ശാസ്ത്രജ്ഞന്മാരും വരെയുണ്ട് പോലും!
ആഹാ..! ആനന്ദലബ്ധിക്കിനിയെന്തു വേണം?
അങ്ങനെയങ്ങനെ പുസ്തകങ്ങളെ കൂട്ടുപിടിച്ചു. പ്രിയപ്പെട്ട സുഹൃത്തുക്കൾ എന്നു പറയാൻ വിരലിലെണ്ണാവുന്നവർ മാത്രം.എന്നാൽ പ്രിയ പുസ്തകങ്ങൾ ഒട്ടേറെയും. അവരെ വിശ്വസിക്കാം. ചതിക്കില്ല, ഏഷണി പറയില്ല, എപ്പോഴും കൂടെയുണ്ടാകും, ഇട്ടെറിഞ്ഞ് പോകില്ല എന്നീ ഗുണങ്ങളെല്ലാമുള്ളവരെയല്ലേ സുഹൃത്തുക്കളാക്കാൻ പറ്റൂ.
ഈയൊരവസ്ഥ ഏറെ സങ്കടപ്പെടുത്തിയിട്ടുമുണ്ട് പലപ്പോഴും.ആരെങ്കിലും പെട്ടെന്നു കയറിയങ്ങ് അധിക്ഷേപിച്ചാൽ സ്തബ്ധയായങ്ങ് നിന്നു കളയും. നല്ല നാലുവർത്തമാനം പറഞ്ഞു കൊടുക്കണം എന്നു പ്രിയമുള്ളവർ പറയുമ്പോൾ മൂളിക്കേൾക്കും.പിന്നേയും അതു തന്നെ അവസ്ഥ.
ആരേയും വേദനിപ്പിക്കും വിധം സംസാരിക്കാനും താൽപര്യമില്ല.പറഞ്ഞു പോയാലത് തിരിച്ചെടുക്കാനുമാവില്ലല്ലോ.
അതു കൊണ്ടു തന്നെ ക്രൂരമായ വാക്കുകൾ കൊണ്ടമ്മാനമാടി വിജയിക്കാനുള്ള കഴിവില്ലായ്മ ഒരു കുറവായി തോന്നിയിട്ടുമില്ല.അത്രയ്ക്കും മനസ്സമാധാനമുണ്ടല്ലോ..
അതല്ലേ പ്രധാനവും.
അന്തർമുഖരേ... ഇതിലേ, ഇതിലേ.
