വാൾ പേപ്പർ ഒട്ടിച്ച ഭിത്തിയിൽ ഒരാണി.
ആണിയിൽ ചരിഞ്ഞു തൂങ്ങി ഒരു ദ്വിമാന ചിത്രം.
ചിത്രത്തിൽ ഘനീഭവിച്ച കാലം.
കാലത്തിൽ പഴയ മുഖങ്ങൾ.
മുഖങ്ങളിൽ വിരിയുന്ന ഭാവങ്ങൾ.
ഭാവങ്ങളുടെ ഇടവേളകളിൽ നീണ്ട മൗനം.
മൗനം വർത്തമാനത്തിലേക്കു ചേക്കേറുന്നു...
ഗ്രാമാതിർത്തിയിൽ വച്ചു ഒന്ന് കൂടി തിരിഞ്ഞു നോക്കി.
പിന്നെ കാലത്തെ ഘനീഭവിപ്പിച്ചു ദ്വിമാന ചിത്രമാക്കി
പെട്ടിയിലേക്കു തള്ളിക്കയറ്റി.
യാനത്തിൽ തിരഞ്ഞതു മുഖങ്ങൾ ആയിരുന്നു.
അച്ചാറും കാച്ചെണ്ണയും പുരണ്ട ചിത്രം ചൂണ്ടി
ചുങ്കക്കാരൻ കണ്ണുരുട്ടി.
"കാലമാണു സർ, ഇടയ്ക്കു താലോലിക്കുവാനാണ്"
ഉത്തരത്തിൽ അയാൾ തൂങ്ങി.
വാൾ പേപ്പർ ഒട്ടിച്ച ഭിത്തിയിൽ ഒരാണിയിൽ
ചിത്രം ചരിഞ്ഞു തൂങ്ങി.
മകരത്തിലും മേടത്തിലും ചിങ്ങത്തിലും
ചിത്രത്തി നുള്ളിലേക്കു നൂണ്ടു കയറി.
കാലുകൾ മാത്രം പുറത്തു തൂങ്ങി ക്കിടന്നു.
വർത്തമാനത്തെ ഭൂതം കൊണ്ട് ഹരിച്ചു,
ബാക്കി വന്നത് വർത്തമാനത്തോടൊപ്പം കൂട്ടി.
മുഴച്ചു വികൃതമായ വർത്തമാനത്തിൽ
കാലംതെറ്റിയ മൗനം പൊടി പിടിച്ചു കിടന്നു.
-ഒരബദ്ധം പോലെ.
